Irene Victoria Pleiter

OP DE HUID

“Licht, huid, haar en driedimensionaliteit in fotografie zijn fascinaties die ik heb ontdekt in een uitgebreid zelfonderzoek naar fotografie, de structuur van een mens, en de vertaling hiervan in de fysieke afdruk. De aantrekkingskracht van aanraking was het uitgangspunt.

Het onderzoek begon met kijken door middel van verschillende lenzen, caleidoscopen en spiegels, en intuïtieve fotografie; op zoek naar mijn structuur. Waar ligt de focus van het kijken los van de digitale (na)bewerking? De intuïtieve interesse voor huid en haar resulteerde in een onderzoek naar de relatie tussen het oppervlak en het beeld. Als grafisch student is het oppervlak vanzelfsprekend papier, canvas of een beeldscherm, maar werd breder door onderzoek naar fotografie op een andere ‘huid’. Beeld overbrengen op leder, stoffen, synthetische materialen en stoffen bleek een uitdaging. Door middel van transfer vloeistoffen verloor het in de vertaling zijn elasticiteit en intensiteit. Fotografie is licht, en door het te projecteren op het oppervlak, zonder het te beschadigen, bracht dit een uitkomst in een onderzoek naar het fysieke aspect van de huid van een foto.”

Materiaal / techniek: Fotografie en kunststof

Verwachting en inspiratie

Mijn inspiratie voor deze minor hebben allemaal te maken met het in beeld brengen van materiaal & mens. Ik wilde ontdekken hoe ik meer uit fotografie kon halen, door deze materialen niet enkel te visualiseren, maar te benaderen vanuit de materiële mogelijkheden.

Kennismaking met Artechlab

De kennismaking met Artechlab was interessant, wat je allemaal kunt maken met nieuwe technieken bleek boven verwachting “veel”. Dit bracht wel de vraag met zich mee hoe je deze nieuw ontdekkingen, die ver uitstrekten boven de kennis van materialen en mogelijkheden die ik had, omdat de noodzakelijkheid van deze technieken in het grafische vak niet per definitie aanwezig is. wat zou ik kunnen ontdekken, en vooral waarom? Opzoek naar de toevoeging in mijn eigen grafische leerproces.

Artechlab; eigen gemaakte 3D objecten in de fysieke ruimte met de Virtuscope (virtuscope.nl), de eerste kennismaking met Arduino, en presenteren in het Pet Paviljon in Enschede

Op zoek naar een onderzoek

Hier begon een zoektocht naar het “onderzoek”. Een toevoeging binnen mijn studie, een verbreding van een interesse, en een manier om technieken die je niet kent toe te passen op een eigen manier. Er waren een boel wilde ideeën over 3-dimensionale fotografie, een draaibaar beeld in een applicatie verwerken etc. Maar deze technieken worden al ontwikkeld door app-makers, echte programmeurs, en omdat ik geen programmeur maar een beeldmaker wil worden, en de interesse toch meer ligt in het beeld zelf dan in de programmering van applicaties, ontstond er een blokkade.

foto van photogear360.com, over frozen moment technieken

Grafisch ontwerpen & Lab-research

Als grafisch ontwerper ben je in communicatie met publiek, je hebt een doel, je wilt iets vertellen, en je zoekt naar manieren om dit over te kunnen brengen. Materialen zijn daarin onderhevig aan de noodzakelijkheid van het gebruik. Een 3d printer zou grafisch een heleboel kunnen toevoegen, maar mijn beelden liggen zover verwijderd van bijv. 3d printers, omdat ik vaak simpele alledaagse materialen gebruik, dat de reden om dit te toe te passen niet vanzelf aan kwam waaien. Hoe ga je hiermee om? dat bleek een interessante vraag, een zelfonderzoek naar het stagneren van je proces.

Quote van internet

Een creatieve blokkade… ‘ik kan dit niet’

De zin „ik kan dit helemaal niet” bleek een vrij vermoeiende kwestie. Ik voelde me elke keer alsof het de eerste dag van iets heel spannends was. Een toelatingsexamen. Elke keer opnieuw je hoofd resetten en een nieuw plan bedenken. 3-dimensionale fotografie bleek niet geschikt voor experiment, het was de reden achter deze behoefte die me aansprak… Meer uit de foto halen. Maar wat dan? Ik begon maar met beelden schieten, en dan daarna maar eens kijken wat ik ermee kon gaan doen. „kijken” dat was het aanknopingspunt. Waar kijk je eigenlijk naar? En hoe kijk je? Wat zegt dat over jezelf en je werk? Een beeldende manier om te achterhalen waar ik experiment zou kunnen samenvoegen met fotografie.

Stop motion van haar om door een caleidoscoop te bekijken

Een caleidoscoop, lenzen, dia’s van mijn eigen huid en haar: Structuren huid & haar, om zo mijn eigen structuur te vinden in de ruimte tussen kijken en maken. Een stop-motion van haren bekijken door een caleidoscoop bleek nieuw beeld te produceren, en stukjes huid op kalkpapier over elkaar leggen met een lampje erachter werd een nieuw beeld, los van zijn eigen betekenis. In mijn eigen structuur zat veel verwarring en zo ook in dit proces. Ik besloot die uit te gaan pluizen. Zelfonderzoek naar het creatief proces.

Beeldend onderzoek naar “kijken.”

6 De blokkade uitgestald; hoe ziet dat eruit?

Blokkades zijn rare dingen, evenals ingevingen en ideeën horen ze bij het creatieve denken. Grote denkers; schrijvers, kunstenaars, filosofen en wetenschappers buigen zich al eeuwen over dit gegeven. Vanaf het Griekse drama zijn er allerlei theorieën over „De ingeving” van de kunstenaar. Het woord genie komt dan ook van het eerdere idee dat er een soort geest zou zijn die de kunstenaar even zou belichamen om een briljant werk te delen met de mensheid.2

Er zijn nog steeds schrijvers, zoals Elizabeth Gilbert2 die zichzelf troost met het idee dat een idee van een soort elfje is, die langs kan komen om het goede idee te verspreiden, met de achterliggende gedachte dat je niet faalt, geen moeite hebt met je talent en werk, en zo met jezelf, als de ideeën een keer niet komen. Als de intentie niet uit de verf komt, of anderen het simpelweg niet goed vinden.2

Hedendaags filosoof Alain de Botton filosofeert over succes, het succes van de westerse maatschappij. Want sinds de mens niet meer „unfortunate” (engels term voor het niet gezegend zijn met geluk) word genoemd1 als hij het succes niet behaald; wat impliceert dat je geen geluk hebt gehad bij het uitdelen van het succes van (externe bron) bovenaf; heet dit ineens falen. We noemen het zelfmaakbaarheid1 en alle mogelijkheden kun je aangrijpen om succes te behalen. Alsof we alles kunnen, als je maar wil. Maar de keerzijde van deze tendens is wel dat je ook volledig opdraait voor je eigen falen1. En dat alles wat niet succesvol is, ook jou eigen schuld is. deze verantwoordelijkheid maakt het op zijn beurt lastig om succesvol te zijn in wat je doet. want Wie bepaalt dat? Zijn het de mensen die jou beoordelen om je heen? Naar wie luister je dan? En wat versta je zelf onder succes?

Als je zelf verantwoordelijk bent voor al je creatieve ideeën, en je bent zelf de auteur van je succes1 (Alain de Botton), dan was mijn conclusie dat er ergens iets misgaat in het vormen van mijn waardeoordeel over mijn eigen prestaties. Als je niet mag falen, maar tegelijkertijd niet weet of je de juiste capaciteiten hebt om een bepaalde opdracht te kunnen voldoen, wegens een onbekend werkveld bijvoorbeeld, of een eerder behaald succes waar je mogelijk niet meer overheen kunt stijgen,2 daalt het waardeoordeel over je eigen kunnen, en in mijn geval over mijzelf. Want als de dingen die ik maak zo dicht „op mijn huid” zijn, en ik een gevoelsmatig een verlengstuk aan mezelf maak en dat presenteer als „mijn werk”. Mezelf vereenzelvig met mijn creatieve proces, dan betekent dat ook dat ik volledig incapabel ben als mijn proces niet van de grond komt. En dat was de mind-set, de kern van de blokkade. Ik vond dat ik zelf eigenlijk niet goed genoeg was voor deze experimentele onderzoeksfase, en omdat ik geen eerdere kennis had in dit veld kon ik mezelf ook niet wijsmaken dat ik het wel zou kunnen. Maar zonder aanknopingspunt zomaar ergens beginnen was ook geen optie. Die cirkel had in het zwaartepunt de mind-set dat ik verloren had. Er was geen succes aan te behalen voor mijn gevoel want ik wist oprecht niet meer waar ik stond, waar het begin was, waar het eind, en welke kant ik op moest sturen.
1 bron; Alain de Botton: A kinder, gentler philosophy of success – ted.com
2 bron; Elizabeth Gilbert: Your elusive creative genius – ted.com

Het proces als ‘doel’

Over die mind-set heen komen leek onbegonnen werk. Ik heb boeken gelezen, en heb veel gecommuniceerd met mensen die me daadwerkelijk bevestigden in het falen om erachter te komen waar de zere plek precies lag in dit proces. De zoektocht ging van feedback , naar feedback analyseren, tot mind-map technieken leren en gebruiken, lezen over de wetenschap en theorie van creatief denken, tot handboeken om je creativiteit levendig te houden; verzamel gidsen en boekjes met opbeurende quote’s van groot kunstenaars en schrijvers: een onderzoek naar het creatief proces waar ik graag nog veel meer over wil weten, een scriptie over wil schrijven. Omdat het blijkbaar zoveel mensen overkomt dat je in een blokkade terecht komt. En dat het moeilijk te begrijpen is waar de blokkade vandaan komt, en vooral waarom hij zo zwaar aanvoelt en moeilijk te overwinnen lijkt.

het proces mijn doel, en vond ik de autonomie die ik eerder niet kon vinden in het lab, in dit proces. Door mind-mappen te leren gebruiken kwam er toch een proces aan het ligt. Werden mijn interesses in beeld en kijken duidelijk, naast elkaar kunnen brokstukken soms een verhaal vertellen en daarom besloot ik als laatste stap toch terug te gaan naar materiaal. En vanuit mijn nieuwe kennis, en langs de langverwachte  reden om te experimenteren, door de mogelijkheden te beperken tot enkel interesse, en niet een gevoelsmatige “wereld aan mogelijkheden” waarin je verloren kan raken.

grafisch onderzoek – creatief proces

Dit had alles te maken met ordening. Van nature ben ik een enorm chaotisch mens, altijd mijn sleutels kwijt, en ik laat bijna altijd „iets” liggen, vergeet afspraken en rekeningen, noem maar op. Het Griekse woord Khaos stamt uit de tijd van de mythologie.3 Het omvat het moment tussen het „niets” en de creatie van een wereld3. Tussen niets doen en iets creëren zit veel meer ruimte dan ik had gedacht. En de ordening die je in ontwerpen aanbrengt om zo iets te „creëren”… ik vind „maken” een betere benaming… Is dus al veel eerder in werking dan de daadwerkelijke handelingen.

chaos & orde

zo ontdekte ik de fundering van mijn eigen brug tussen orde en chaos. Er zijn een boel gaten en omwegen te vinden in die route, maar dat er een bepaalde vertrouwensbasis nodig is om je eigen autonomie te laten zien, en dat er een basis kennis van materie vereist is om met allemaal nieuwe toepassingen voor techniek te verzinnen was wel duidelijk. En vooral dat er zoveel meer informatie in materie te vinden is… Op de huid… In een ander licht, of simpelweg een nieuwe aanblik, Het belangrijkste is dat ik iets maak vanuit een vertrouwen dat wat er ook uit komt, het van mij is. En niet „fout” of „verkeerd” is.
3bron; wikipedia

Een greep uit de “creative quotes” database van google

STAMINA; volhouden & doorgaan

De eerste keer dat ik voor mijn gevoel echt faal is deze keer. En dit is ook de eerste keer dat ik zelf ook echt overtuigd was dat ik niet goed genoeg ben, was tijdens dit project. En daarin ligt het antwoord van mijn onderzoek. Blokkeren en falen is iets wat je unfortunately creëert. De omstandigheden, de omgeving… het deelt allemaal wel mee. Maar de negatieve mind-set komt uit je eigen hoofd. Doorzettingsvermogen: ook als het helemaal niet leuk is, dat was wel mijn houvast. Ik nam mezelf voor, om door te zetten. leren falen en incasseren. Als je alles het liefst zo „eigen” en „af” mogelijk maakt, was het presteren van een onderzoek in tijdsnood om het „even” een experiment ansich.

Falen hoort bij creatief zijn, niet elke creatie is succesvol, je bent niet altijd alleen  maar succesvol. Dit gegeven omarmen heeft me een bult schaamte gekost, en ik heb met weinig plezier maar wel met veel interesse meegemaakt hoe anderen op je reageren als je verliest, gevoelens en gedragingen die je niet van jezelf kent, energie die word afgetapt van het rond zeulen van je paal, waar je dan voor staat. De mind-set van een verliezer is er één van doorbijten, een einzelgänger. Je moet het wel doen, zonder de bevredigende complimenten of een goede beoordelingen die je hoopt te ontvangen op de eindstreep. Als je weet dat niemand staat te wachten, waarom ren je dan nog zo hard? Dan kan je ook gaan lopen?! of liever nog… stoppen en kamperen?

Positief vinden in negatief

Mijn laatste onderzoeksfase was de strubbeling met mezelf, voor je eigenwaarde doorzetten, terwijl je de eindstreep niet binnen de tijd kunt behalen. En daarvan heb ik dit half jaar het meeste geleerd. Je bent meer dan je werk, de dag na het falen word je wakker en is die negativiteit alweer voor de helft verdwenen. En kan ik terug kijken op een lastig project waarin ik vooral heel dicht bij mezelf ben gebleven, ondanks dat ik mezelf niet zo leuk vond als falende ontwerper. En dat schept nieuw vertrouwen voor toekomstige opdrachten, want je ontdekt wat je allemaal kan als je doorzet.

nieuwe foto met Latex

Ik merk dat ik minder opzie tegen opdrachten, omdat het lang niet zover buiten mijn comfort-zone gaat liggen als deze ervaring. En daarnaast durf ik zelf meer uit mijn eigen comfort zone te stappen. Ik heb stevigheid gewonnen, en meer vertrouwen in de dingen die ik heel leuk vind en wel „lukken”.

“Ik denk dat je talent waardeert en op waarde kan schatten, als je de grenzen hebt bezocht.”

De tijd tikt…

Dat was de voortgang van het zelfonderzoek, maar er is ook nog een boel experiment geweest met materiaal op de valreep. Het was deels experimenteren, deels doorzetten. Alles ging zoals een goed experiment betaamt: mis, en dat was gaf het thema ‚falen’ nog meer glans. Toch ben ik met een reden een stuk beter in het verzinnen van mogelijke experimenten dan ik zelf had gedacht. Zo kwam ik uiteindelijk terecht op Latex & Transparante Zeep. Twee materialen die ik normaal niet in huis heb slingeren…

Het begon met een tweede fotoserie, in het Hanzebad in Zwolle. Een zwembad voor onszelf, met de TL-verlichting uit, een model manon van der pijl in het water en ik met een camera boven het bad. Omdat ik graag huid en haar wilde laten zien, leek me dit een mooie manier om de beweging van haar en de stilte van een gezicht wat net bovenwater uitkomt, maar de oren nog onder het wateroppervlakte te laten zien. Zoals ik zelf ook net boven water kon blijven, maar onder water een hele wir war aan chaotische gedachten had tijdens dit proces maar er aan het oppervlak een blokkade was die stil klonk.

Fotograferen in het Hanzebad in Zwolle

De 3dimensionale foto werd al gauw een foto met een lichaamsdeel dat uit de foto steekt. Dat wou ik graag verbeelden, Alsof je uit de foto wilt kruipen, loskomen van materie, aangeraakt worden.

Experiment met een doel

Lichaamsdelen modelleren

1. Alginaat; een poeder op zeewier basis dat als een stevige pudding stolt binnen enkele minuten zodat je in deze mal van een stevige pudding van algen, een gips afgietsel kan gieten wat fungeert als mal voor het maken van een stevige mal van beton of gips.

Alginaat poeder

2. De mal van de arm brokkelde wat af, omdat de stolling hier ook niet stevig genoeg bleek. Een gipsen afgietsel liet zien dat de mal heel erg beschadigd was. Omdat ik met het idee speelde om een transparante vorm te gieten moest de mal eigenlijk in 1 keer volstaan, want de meeste transparante materialen worden mat als je er aan gaat schaven en bewerken. Kunststoffen zijn sowieso vrij lastig om bij de schaven, zeker als ze enigszins flexibel zijn.

Een afgietsel van gips in een mal van alginaat

3.De arm moest dus overnieuw afgegoten worden. Ik heb met Siliconen de armen van Manon van der Pijl, mijn lieve model, ingesmeerd. Dit werd hard, maar bleef flexibel, en zo had ik twee handschoenen die met de hulp van wat crème in 1 stuk te verwijderen waren van de hand van Manon. het plan was om een flexibel materiaal te kiezen om de armen van te maken zodat ik ze naderhand nog kon buigen.

Siliconen handschoen “op maat.”

4.Het gezicht van Manon had een andere chemische samenstelling of er was iets mis met de omstandigheden van het materiaal. Maar de alginaat wilde tot 4 keer toe niet stollen toen ik een gezichtsafgietsel van haar hoofd wilde maken. Interessant dat je niet precies weet wat er gebeurt tijdens het stollen, maar dat het blijkbaar niet altijd hetzelfde reageert omdat het materiaal „leeft”, algen zijn organisch, het reageert dus niet altijd hetzelfde op andere bacterien en stoffen.

Een afgietsel maken met alginaat

5.Gipsverband bleek een goede vervanger om een gezichts-mal te maken. Het enige probleem met gipsverband is dat het behoorlijk grof is, en de structuur van het verband zelf zit bekleed je mal, waardoor de “huid” van je afgietsel heel grof word.

Gipsverband

6.Ik begon heel enthousiast aan een hoofd van lijm, lijm is transparant, ik dacht dat het zou vervliegen, dus ik had flink veel in de gipsmal gegoten, bijna een liter! en dit heeft een week gedroogd. Maar uiteindelijk hield ik een zielige lijmvel, met een vloeibare kern over. Lijm verdwijnt in de lucht, en dit kon ik dus niet gebruiken. Ik had een paar simpele lijm klodders laten opdrogen die er vrij goed uitzagen, maar zulke grote hoeveelheden lijm zijn al gevaporiseerd voor het op kan drogen. Grote hoeveelheden hebben dus een ander droogproces dan kleine hoeveelheden. dat cake moeilijker gaar wordt in een grote springvorm wist ik, dat lijm verdampt als je het laat drogen was toch nieuw…

Lijm in een mal

7.De helderheid en de belletjes die je in lijm ziet wou ik graag gebruiken, maar een materiaal als hars is zo hard, dat ik bang was dat het de ondergrond zou beschadigen onder spanning: de lichaamsdelen wou ik uit het beeld „duwen” en zo moest het dus een aardige weerbaarheid hebben, maar ook niet te hard zijn.  of te zwaar. Ik kreeg de lijm er goed uit maar het oppervlak van mijn mal was nu nog meer gehavend.

8.De droogtijd was belangrijk want als je niet veel weken meer hebt, kan je niet 4 keer een week droogtijd inplannen voor je vormen, vooral als je niet weet of het wel transparant opdroogt. Siliconen droogt geel en troebel op als je daar een snelle verharder doorheen mengt, het lijkt op een soort aardappelzetmeel, en aangezien dit een kostbare hobby is, besloot ik verder te zoeken.

siliconen

9.Ik besloot de mal met klei te vullen om te kijken hoe de vorm eruit zag als ik wel een succesvol afgietsel zou maken van een nieuw materiaal. de vorm was grof en lomp. Geen goede neus, teveel reliëf, dat moest anders.

klei in de mal kneden

10.Klei kan je makkelijk modelleren dus ik heb een foto geopend op de computer en ben het „gezicht” gaan vormen zoals hij er uit had moeten zien. Indien ik een fantastische mal van hetgezicht zou hebben.

de klein modelleren

11.Maar hoe ik dit tot een nieuwe mal kon maken vergde enig gestuntel. Met stof en paverpol (een textiel opstijver) wou ik de stof als mal laten opdrogen en dan afgieten. Maar paverpol word weer zacht als je het vochtig maakt, en stof heeft veel vezels waar materiaal in blijft plakken.

12.Ik wou het zware klei hoofd niet in de alginaat of in gips drukken want ik was bang dat hij zou barsten dus ik zocht een licht en glas materiaal wat wel hard werd. Toen ben ik oud hollandse papier-mache gaan gebruiken. een hele lichte mal, makkelijk te scheuren en breken als de vorm niet los wil komen, snel en duurzaam.

13.toen ging ik opzoek naar materialen die transparant opdrogen, gelatine word niet hard genoeg, sommige materialen worden troebel, vloeibare latex heb ik nog geprobeerd gewoon als „masker” over de vorm heen te smeren. Maar dit chemische vloeibare rubber droogt op als elastiek, en scheurt als je het wilt verwijderen van de mal.

Liquid latex

14.Een poging met karamel kostte me een pan, en werd een bruine vieze substantie, het was toch maar weer opzoek naar iets nieuws. Ik ben alle huiselijke winkels in Enschede en Zwolle afgegaan opzoek naar transparante kaarsen. Ik herinnerde me zoiets uit mijn jeugd… Maar dat is enige tijd geleden en ik weet niet of er echt zoiets als transparant, helder, kaarsvet is. Er is wel gel, maar dat is ook echt gel, het stolt, maar heeft de dichtheid van een Jello Pudding. Zo’n fel groen nagerecht dat je liever niet
voorgeschoteld krijgt.

15.Opzoek naar transparant kaarsvet vond ik transparante zeepjes, met allemaal frutseltjes erin gegoten. Ik wist niet dat je kaarsvet gewoon kon smelten in de pan, (eau bain marie). Het droogt ongelofelijk snel, en als je het onder de kraan houd kan je het materiaal helemaal helder poetsen. Je kan het zelfs een beetje vervormen als het droog is. Het is compact en brokkelt niet omdat het vettig is. Een ideal materiaal om een transparante vorm te maken.

zeep smelten en in de mal gieten

16.Waarom een transparant gezicht? Mijn onderzoek begon met huid en haar van mezelf, en het kijken naar de textuur en structuur van de huid. „Met andere ogen kijken”. De caleidoscoop bleek fascinerend maar pogingen om een andere vorm te maken gaven niet zo’n fantastisch beeld als de simpele driehoek van spiegelend materiaal, ik heb
opgepoetst zink gebruikt omdat ik dat uit de grafiekwerkplaats kende, maar spiegel of glimmend plastic volstaan. Het vormen van zink is vrij zwaar dus de vormen barstten en het gaf visueel geen meerwaarde.

17.Ik wou 3dimensionaliteit in fotografie ontdekken, zonder ingewikkelde technieken met 72 camera’s op een lange rails of een ingewikkelde motorische draaimachine. In de film de Matrix zie je een prachtig 3dimensionaal shot, een „frozen moment” heet het. Ze maken eigenlijk 72 foto’s tegelijk, rondom het onderwerp geplaatst. Al deze afbeeldingen achter elkaar maakt; een stop motion filmpje, en dit wekt de illusie dat je rondom een beeld draait als kijker, in hetzelfde filmshot.
afbeelding; foto van Melissa Tait – 360 degrees of fun van fotograaf Ryan Yenn

een paar foto’s van mijn 360gr. foto’s

18.Deze techniek word veel gebruikt in commercials, om producten van meerdere kanten te laten zien, wel leuk om eens te bekijken hoe deze technieken werken. Michel Gondry is een hele bijzondere filmmaker, bekend van oa. The eternal sunshine of the spotless minds. Hij gebruikt weinig digitale special effects en zoekt naar manieren om met slimme truc’s een shot te maken wat een optische illusie creëert, of een verhaal verteld. Zonder computer animaties. Deze fysieke methode stamt uit zijn kindertijd; knutselen.  bron; dvd the work of director michel gondry – directors label & palm

Een shot uit the eternal sunshine of the spotless minds
De tafel is vooraan heel groot, achteraan heel klein. Zo lijkt het alsof Jim Carey een klein jongetjes is, en Kate Winslet heel groot. Een truc van Michel Gondry

19.Ik besloot documentaires van de serie: the work of directors te bekijken. over spike jonze, Chris Cunningham en Michel Gondry. het zijn allemaal beeld illusionisten met een origineel en „eigen” kijk op de visuele ervaring. In de documentaires die ik heb gekeken kwam ik erachter dat Michel Gondry altijd een kind is gebleven in zijn werk. Zijn fascinaties komen allemaal vanuit de herinneringen uit zijn jeugd. En hij gebruikt het jongetje dat niet volwassen wil worden om de meest bizarre shots te creëren. Dit fascineert me, vooral omdat hij het vanuit een herinnering haalt van een kind, en het in zijn volwassen hoedanigheid probeert te reproduceren met zijn kennis over film en regisseren. Chris Cunningham maakt de meest bizarre clips en filmpjes, hij produceert muziek, maar maakt ook clips voor andere muzikanten. Beide heren hebben gewerkt met Bjork. Ik ben een groot fan van haar film, haar clips en haar muziek. Zij verteld over de samenwerking met de beide regisseurs en ze verteld dat ze hun kijk op de wereld interessant vind en zich daardoor laat leiden in het werken aan een videoclip. bron; dvd the work of director michel gondry – directors label & palm

20.Ik bedacht me dat ik opzoek moest naar de combinatie van een toevoeging aan de foto, maar vooral vanuit een techniek die dichtbij mijzelf ligt. Ik hou erg van de textuur van stoffen en vloeibare materialen, ik maak graag foto’s van deze materialen, en door ze met mensen te combineren en de interactie tussen de mens en de materie te benadrukken ontstaat er een nieuwe eenheid die soms meer kan toevoegen, vooral aan de materie. Als je iets uit zijn normale context haalt is het opeens een heel interessant materiaal waar je talloze uitdrukkingen aan kunt geven.

21.Ik begon met het maken van een gipsverband om het hoofd van een meisje waar ik daarvoor foto’s van had gemaakt. Ze hangt aan een soort navelstreng, het is een simpele panty. Het had de uitdrukking afhankelijk te zijn van de lucht, zoals je soms afhankelijk kunt zijn van dingen die je jezelf niet in de hand hebt.

een foto ruimtelijk willen maken

22.om dit ruimtelijker te maken, moest de foto wel op het gipsmasker overgebracht worden. en zo kwam het idee om de afbeelding te transferen op stof, op elastische stof, en het vervolgens over het masker heen kon trekken als een tweede huid.

23.De stof werd ook voor badkleding gebruikt. Maar het materiaal was zo bewegelijk dat het papier waarop de foto was gedrukt met geen mogelijkheid zonder te scheuren van de stof af kon worden gewreven.

24.Ik had gedacht dat het overbrengen van geprint beeld op andere materialen makkelijk zou zijn. Maar om een helder, duidelijk beeld te krijgen dat in tact is en de intensiteit heeft van een foto die je met zorg maakt en bewerkt over te brengen, bleek zeker niet zo makkelijk.

25.De stoffen die goed het beeld overnamen waren katoen en stevig leer. deze stoffen zijn stug. Je kan ze niet goed om een vorm heen trekken, dus het effect waar ik naar zocht; het uit een foto „steken” van een lichaamsdeel, zou met deze stoffen niet het juiste effect geven.

Afbeeldingen op stof “Transferen”

26.Ik hield de stofjes voor een lamp om te zien of ik de afbeelding kon vinden door De witte waas van papiervezels, en voor een lichtbak bleek de afbeelding helder en scherp toch te bestaan in de stof. licht is fotografie, dus ik wilde met licht werken.

27.Aangezien fotografie ook licht is, was het logischer om te beamen op het materiaal. Zo was de handicap van de transfer mogelijkheden op materialen er niet meer, en waren er meer mogelijkheden voor beelddragers, of in dit geval de lichtdrager.

28.Latex… Omdat leer stug is en katoen ruw aanvoelt, kwam het idee van latex tevoorschijn. mensen dragen latex strak op de huid, een tweede huid. Het heeft geen vezeltjes, het is niet geweven. Rubber is een compact materiaal. Het kan goed tegen warmte, als je het heel heet maakt dan blijft het stevig, tot het punt dat het in een keer uit elkaar scheurt.

transfer op latex

29.Ik heb een stuk transparant en een stuk wit latex besteld, en een potje vloeibare latex om te ontdekken wat deze materialen zouden kunnen toevoegen aan het oppervlak van een foto.

30.Ondertussen heb ik de foto van het zwembad bewerkt en een samengesteld beeld van vele foto’s in elkaar gezet. Maar door de beamer kwamen er meer mogelijkheden bij. Ik kon het ook animeren. Dus ik besloot om het hoofd als foto bevroren in het beeld te laten staan, frozen head, Omdat ik een transparante vorm ging gebruiken om het hoofd op te beamen. om de verstilling aan het oppervlak en de bewegelijkheid onder het wateroppervlak zo te benadrukken.

compilatie van meerdere foto’s

31.Het haar heb ik met een pruik, een bak water met de waterdichte latex onderin gefilmd. door de latex heen en weer te trekken, begon het haar te bewegen.

Haar filmen

Water & haar

32.Hiervan heb ik een stopmotion gemaakt, alle foto’s bewerkt met behulp van Adobe Lightroom en het tot een filmsequentie geëxporteerd. FILMSEQUENTIE =  een DIGITALE filmstrip van een groep beelden. IN DE MONTAGE 1 SHOT.

De haar Sequentie bewerken

33.en vervolgens samen met de stilstaande foto in elkaar gezet d.m.v Adobe Photoshop en Adobe After effects. (CS6)

Stilstaand beeld en film combineren

34.Nu had ik een transparant hoofd, een stuk latex en een filmpje. Het mooiste zou zijn, om de latex los van het filmpje als object te kunnen aanraken, terwijl je het met de gebeamde film erop kan bekijken als bewegend beeld.

35.Latex is luchtdicht, en dit bood de mogelijkheid om het vacuüm te zuigen met een vacuüm tafel. Een vacuüm tafel word gebruikt om bevochtigd hout over een mal heen te buigen zodat je ronde vormen van hout krijgt. Het heeft een enorme zuigkracht. Het heet onderdruk, en het gaat van 0 naar 1 bar (1 atmosfeer) uitgedrukt in de eenheid PA (Pascal). Een vacuümtafel heeft een pomp die tot wel 130 kPA (Kilo Pascal) dat is meer dan 1000 bar toerijkt. Een huis tuin en keuken stofzuiger heeft 80 kPA.1
1 BRON WIKIPEDIA

36.Omdat er een blad tussen de latex stof en het hoofd moest komen om er geen verschrompelde prop van te zuigen, kwam er een  glasplaat tussen. Omdat plexiglas nogal buigzaam is leek het een goed idee met een grote glasplaat te werken. Maar uiteindelijk bleek de glasplaat niet bestand tegen zo’n hoge onderdruk,  En was het veiliger om met een stofzuiger een vacuüm te zuigen tussen de latex en het gegoten gezicht van zeep, zodat het gezicht in het canvas van latex zou zijn gezogen.

37.Natuurlijk hoort het erbij dat experimenten mislukken. De stukken latex waren gemonteerd met rubber cement lijm, zo vast als mogelijk.

38.de glasplaat was er als een kussen in een kussensloop ingelegd. Maar eerst had ik er nog een transparante draad aangelijmd om heb op te kunnen hangen, De vacuüm zou de draad op zijn plek houden en de scherpe randen van het glas waren zo beschermd, om de latex niet te scheuren.

39. Helaas ging het maar heel even goed met vacuüm zuigen, hij ging vrijwel accuut lek, en eenmaal aangekomen in een expositieopbouw zat er niks anders op dan de latex op te hangen, de glasplaat had zijn functie verloren. En de latex hangt nu als een soort watergolf in de expositieruimte met het hoofd los op de stof.

 

Tijdens de opbouw ging het niet zoals gehoopt

40.Op het moment zelf was het een totaal andere invulling van het idee dan gepland. Maar voorop blijft staan dat de foto op een nieuw oppervlakte te zien is, en je in het gegoten hoofd van zeep een gezicht kunt ontdekken. Het heeft wel een bewegelijk karakter en de behoefte om even te voelen bleek nog wel aanwezig.

Conclusie

Van een intensief zelfonderzoek naar een uitwerking waar ik misschien niet helemaal happy mee kon zijn, was een mooi leerproces. Het latex heeft me op nieuwe ideeën gebracht in de fotografie, en de materialen die ik heb gebruikt zijn allemaal nieuwe ontdekkingen in mijn studie. Doorgaan waar je wilt stoppen en improviseren met de materialen die je hebt, het was lastig, maar ook goed om te ontdekken waar je kunt eindigen als het einde zoek lijkt.

Advertisement